Perhimpunan mansuh PPSMI pada 7 Mac 2009 dihadiri oleh 70 ribu orang kebanyakannya golongan muda yang berjuang mempertahankan kedaulatan bahasa Melayu yang dihancurkan oleh Mahathir-Umno.
POLITIK PERSENGKETAAN AKAN HANCURKAN MALAYSIA
Politik adalah dunia penuh polemik. Politik tidak akan wujud tanpa polemik. Perkataan polemik berasal daripada kata Yunani iaitu polemos yang bermaksud perselisihan, persengketaan atau peperangan. Sebuah kata daripada Heraclitus berbunyi “polemos panton men pater esti” iaitu politik adalah polemik kerana ia adalah bentuk daripada sebuah pernyataan sengketa. Matlamat kepada politik-polemik ini ialah mengalahkan musuh dan menyingkirkannya daripada kuasa, sama ada dengan cara yang rasional kepada tujuan kebenaran atau dengan cara memenuhi matlamat kekuasaan untuk menguasai kelompok masyarakat.
Politik yang difahami dan dihayati melalui pemahaman di atas selalunya melihat persengketaan adalah sesuatu yang tidak dapat dielakkan dalam proses politik. Persengketaan adalah nadi kepada proses politik. Segala tujuan dicapai hanya setelah melalui proses politik dalam ertikata melalui persengketaan. Maka itu politik harus mencipta persengketaan dan mencapai matlamatnya melalui kemenangan dalam persengketaan tersebut. Tujuan politik iaitu memiliki kekuasaan hanya akan tercapai apabila seseorang atau sesebuah kelompok itu memenangi persengketaan dan menyingkirkan musuh mereka. Politik-polemik atau politik persengketaan ini melihat lawan atau suara yang berbeza sebagai musuh persengketaan.
Apabila Islam maju mengambilalih kuasa dan pemikiran tentang politik, faham politik persengketaan ini dimansuhkan dengan wujudnya konsep negara dan ummah terbaik apabila tercapainya kebahagiaan dunia dan akhirat. Politik atau siasah ditujukan matlamatnya untuk negara dan umat terbaik melalui pencapaian kebahagian dunia dan akhirat. Maka itu cita-cita dan matlamat politik harus dilandaskan kepada kebenaran dalam konteks syariat dan hukum Allah s.w.t.
Al-Farabi menyebut hakikat politik ini sebagai, “perbuatan-perbuatan Iradiyah (sedar dan dirancang) yang bermanfaat untuk mencapai kebahagiaan adalah perbuatan-perbuatan yang elok dan baik. Tingkah laku dan bakat yang melahirkan perbuatan berkenaan adalah terbaik atau terpuji (al-Fadail). Dan semua kebaikan itu bukanlah kerana zat-zatnya, tetapi sebenarnya adalah kerana kebahagiaan itu sendiri. Perbuatan yang menghalang tercapainya kebahagiaan itu adalah perbuatan yang buruk (al-af’al al-qabihah). Sementara tingkah laku serta bakat yang melahirkan perbuatan buruk itu adalah kekurangan (al-naqais), hina (al-razail), dan keji (al-khasais). (Idris Zakaria, DBP 1991).
Dua bentuk pemahaman politik wujud di sini. Satu menuju kepada politik-polemik atau politik persengketaan dan kedua menuju kepada politik-terpuji yakni mencapai kebahagiaan melalui perbuatan terpuji. Persengketaan tentunya adalah perbuatan tercela dalam sisi politik Islam. Dan perbuatan terpuji dianggap suatu yang tidak rasional dalam politik persengketaan. Sukar untuk menemui politik-terpuji selepas era Rasulullah s.a.w yang mewujudkan konsep al-madinah al-munawarah itu. Politik di dunia Islam sendiri selepas itu lebih banyak terheret dalam bentuk politik persengketaan.
Polemik dan persengketaan bukannya tidak muncul dalam politik zaman Rasulullah s.a.w tetapi kemunculan persengketaan itu bukan dimulakan dan bukan merupakan sifat serta keinginan politik Rasulullah s.a.w. Persengketaan muncul daripada luar yang menolak politik-terpuji Rasulullah s.a.w yang mencitakan matlamat kebahagiaan melalui perbuatan terpuji serta perhambaan kepada Allah s.w.t. Matlamat ke arah perbuatan terpuji memerlukan setiap orang pemimpin melihat kuasa dengan penuh ketakutan, yakni takut kepada tanggungjawab besar terhadap janji kepada Allah s.w.t. Politik ini kemudiannya perlahan-lahan ditinggalkan dan manusia tidak kira Islam dan bukan Islam kembali kepada sifat semulajadi haiwaniah manusia iaitu politik persengketaan
Apa yang berlaku dalam politik Malaysia hari ini ialah sebuah politik persengketaan yang sangat buruk. Politik dihidupkan dengan polemik, dan akhirnya menjadi sebuah pernyataan sengketa. Tujuan politik ialah mencipta musuh dan kemudian menyingkirkan musuh demi mencapai kuasa. Menyempurnakan politik persengketaan ini, ia tidak lagi membawa kepada tujuan kebenaran tetapi kepada matlamat kekuasaan untuk menguasai kelompok masyarakat. Maka perbuatan buruk (al-af’al al-qabihah) yang terbentuk oleh sifat kekurangan (al-naqais), hina (al-razail), dan keji (al-khasais) menjadi alat dalam proses mencapai tujuan politik.
Senario perbuatan buruk dan cela dalam inti politik persengketaan ini dapat dirunut daripada hal-hal ini: membeli wakil rakyat dan melompat parti; mencari jalan untuk merekayasa keburukan peribadi; memfitnah dan mencela lawan; menggerakkan jentera keselamatan untuk menjalankan tindakan kekerasan; merekayasa tuduhan palsu; menyeleweng fakta dan kebenaran; dan melakukan rampasan kuasa melalui tipu muslihat dengan menafikan pilihanraya oleh rakyat.
Lebih buruk lagi apabila politik yang mencipta polemik setiap saat ini mula mewujudkan suasana persengketaan yang benar-benar meruncing. Kuasa tanpa segan silu dicapai dengan apa cara sekalipun, hatta tanpa malu lagi untuk membelakangkan rakyat. Sebuah negeri dirampas tanpa sebarang penglibatan undi daripada rakyat. Demokrasi dibuang dan dikencing di Perak. Senario ini mungkin sedikit sebanyak dapat dipersalahkan kepada Anwar Ibrahim yang memulakan perlakuan politik persengketaan dengan tindakan untuk menarik calon BN. Tetapi pada saat ini, peluang untuk menyelewengkan demokrasi yang diambil oleh BN menyaksikan huru hara dan suasana anarki yang wujud di Perak.
Kemelut di Perak tidak akan berakhir dengan mudah. Ia akan melibatkan lebih banyak persengketaan dan huru hara bukan sahaja dari segi politik dan pentadbiran tetapi juga keselamatan negeri serta kehidupan rakyat. Ini adalah kesan awal daripada politik persengketaan yang mula dipercikkan oleh parti-parti politik dewasa ini. Apa yang mendukacitakan ialah mangsa daripada politik persengketaan yang tidak sudah-sudah sejak PRU12, 8 mac 2008 itu ialah kemelaratan dan kesusahan yang dilalui rakyat semakin membesar dan membengkak.
Lebih malang lagi pihak keselamatan yang sepatutnya tidak dipergunakan untuk mencapai tujuan politik sepihak kelihatan mula dipergunakan. Ini memperlihatkan ciri-ciri politik persengketaan yang akan menggunakan kekerasan dan kezaliman apabila terdesak. Ini semakin kelihatan berlaku. Pihak keselamatan harus dibiarkan apolitical dan menjaga keamanan rakyat. Mana-mana pemimpin politik atau parti politik yang menghasut sentimen perkauman harus dikenakan tindakan tanpa mengira mereka BN atau PR. Namun malangnya sentimen perkauman yang dibakar oleh BN melalui UMNO, MCA, GERAKAN dan MIC dibiarkan tanpa sebarang tindakan oleh pihak keselamatan.
Keadaan ini lambat laun akan mencetuskan suasana yang amat bahaya kepada kestabilan masyarakat pelbagai kaum di Malaysia. Apatah lagi apabila sentimen perkauman kini menjadi modal yang dibolak balik oleh parti-parti politik. Politik persengketaan di Malaysia kini akan menuju kepada keadaan yang lebih buruk, apatah lagi suasana ekonomi akan menjadi pemangkin kepada sebarang cetusan emosi dan sentimen yang membakar. Politik yang sudah tidak melihat kepada rakyat di Malaysia pada masa ini menyaksikan betapa ketamakan untuk berkuasa, ketakutan hilangnya kuasa, dan kesombongan menafikan undi rakyat akan membawa Malaysia ke arah ketidakstabilan politik yang paling buruk pada penghujung tahun 2009 ini.
Siapakah yang dapat menghalang kehancuran Malaysia di tangan haiwan-haiwan politik (atau lebih tepat binatang-binatang politik) yang sedang berkerkahan buas sekarang ini?
Wasilah, 8-14 Mac 2009
No comments:
Post a Comment